Przyznam, że wybiegałam ładnych naście kilometrów od maja, ale zawsze jest dobry czas żeby opowiedzieć ‘swój pierwszy raz’ . Zresztą, tak zaplanowałam cały biegowy rok, nic nie może się powtórzyć, biegam tylko tam, gdzie jeszcze mnie nie było. No dobra, z jednym małym wyjątkiem, ale od tego wszystko się zaczęło, więc tak, Alkala Bieg Kobiet Szczecin, obowiązkowo, z sentymentu, musiałam po prostu tam być. Mimo, iż moje bieganie troszkę ewoluowało, to nadal ciężko pracuję pod okiem tego samego Trenejro – w niektórych związkach jestem stała w uczuciach.
Wiosenny start główny zaplanowałam dużo wcześniej , wybrałam Paryż i królewski dystans, ale jak wiadomo życie pisze różne scenariusze i z przyczyn osobistych musiałam pobiec w stolicy Polski.
Orlen Warsaw Marathon. Hmm… co by tu…no dobrze, do 30 km to ja dyktowałam warunki, potem pogoda zweryfikowała moje plany. Życiówki nie poprawiłam, ale 3:39 z groszami w nieco trudniejszych warunkach, tchnie optymizmem, że jednak progres jest i to wcale nie przez tą czekoladę czy opuszczonych kilka treningów nie urwałam cholernej minuty!
Teraz na chłodno mogę przyznać, że to było bardzo dobre bieganie, przed tym, co miało wydarzyć się w maju. A przy okazji zeszłam na ziemię, wiem co trzeba poprawić, nad czym popracować, no i oczywiście jak dobierać strój startowy.
Wiadomo, kiedy trenujesz z ‘Rzeźnikami’ masz ochotę podjąć wyzwanie i stać się tak jak Oni – Ultrasem. A że wyzwania mam opanowane, to oczywiście postanowiłam dołączyć do grona stargardzkich Ultra-biegaczy. A tak serio, to przecież każdy przesuwa linię, podnosi poprzeczkę, czy mogę dalej, dłużej, więcej, szybciej….
Nie przypadkowo wybrałam I Ultra Cross Maraton 12 H w Kliniskach Wielkich. Po pierwsze primo – u „Gapińskich” musi się udać,
Po drugie primo – to też ich pierwszy raz w Ultra organizacji.
Nie mogłam lepiej trafić. Wystarczyło tylko przez 12 godzin pokonać jak najwięcej km, ale minimum jakieś 73 km. He? Prościzna! Obliczyłam sobie, że teoretycznie z przerwą na obiad i sjestę, jestem w stanie TO zrobić. Mimo mojego ogromnego optymizmu, gdzieś tam w głębi myślałam jak to będzie przekroczyć magiczną barierę 43 km, bo przecież do tej pory nigdy więcej nie biegłam, no i jak to rozłożyć w czasie?
Założenia były na minimum, a potem co się da. Jedyne utrudnienie polegało na pokonywaniu okrążeń, jakieś 2,4 km . Ale wiecie co, ani razu nie pomyślałam, że muszę biegać w kółko. Puszcza goleniowska to magiczne miejsce. Nie wiem czy to właśnie magia tego miejsca, ludzi czy dyspozycja dnia, a może mój cholernie uparty charakter, pozwoliły przebiec mi 91 kilometrów. A może to wszystko razem?! Biegałam, bawiłam się, żartowałam, śmiałam się, jadłam, piłam, rozmawiałam, motywowałam – siebie – innych, byłam motywowana. Szczęśliwa, zmęczona, dumna z siebie, z innych.
I cóż, to był wymarzony ‘pierwszy raz’, taki którego się nie zapomina, do którego będę wracać wiele razy. Tak, jestem Ultraską, i tak, powtórzę to, mało tego, już szykuję się do kolejnego ultra wyzwania- najpierw sierpień i sprawdzająco I Maraton Mierzęcin, mocno krossowy z podbiegami, bo już w październiku prawdziwe góry i Beskid Ultra Trail na dystansie 60 km.
Marzy mi się ukończyć, w dobrym czasie, z uśmiechem na twarzy.
IF YOU CAN DREAM IT, YOU CAN DO IT !
Eliza eM

fot. Olek Gapiński