Moja przygoda z bieganiem rozpoczęła się w 2004 r. Wiosną tego roku postanowiłem coś zrobić, żeby poprawić swoją kondycję fizyczną. Już wcześniej próbowałem różnych dyscyplin jednak jakoś nie mogłem znaleźć nic co zaszczepiłoby potrzebę ciągłego dążenia do doskonałości i przebywania z naturą. Postanowiłem spróbować biegać. Początki były bardzo trudne. Nie znając podstawowych zasad treningowych, budowy ciała i procesów w nim zachodzących w czasie wzmożonego wysiłku fizycznego, szybko doszedłem do stanu zniechęcenia. Biegałem wówczas po około 500 m i miałem dość. Nie mogłem zrozumieć jak można pokonać 1000 m w ciągłym biegu bez odpoczynku. Sięgnąłem więc po lekturę z tej dziedziny i dowiedziałem się, że nie tak trzeba zaczynać. Zastosowałem kilka reguł z broszury słynnego (w tym okresie) trenera biegów długodystansowych Jeffa Galloway’a. Już po kilkunastu treningach osiągnąłem niebotyczny dla mnie do tej pory dystans 1000 m bez przerwy. Małymi krokami zwiększałem dystans i intensywność. Ktoś w pracy namówił mnie na start w zawodach. Pomyślałem a co mi szkodzi i zapisałem się na Mistrzostwa Polski Kolejarzy w Biegach Przełajowych w Spale. Ku nie tylko mojemu zdziwieniu zająłem II miejsce w swojej kategorii i stałem się … vice mistrzem polski kolejarzy w biegach przełajowych. Po miesiącu powtórzyłem ten sukces w Mistrzostwach LA na 1000 m. Wyniki te upewniły mnie w przekonaniu, że mimo swoich już blisko 45 lat mam w tej dziedzinie sportu coś do powiedzenia.

Zwiększałem w dalszym ciągu dystans i treningi z tym związane. Wystartowałem w zawodach na 10 i 15 km i już wówczas zastanawiałem się czy dam radę pokonać maraton. Dużo się naczytałem i nasłuchałem od kolegów. Krążyły legendy o tym jaki to ekstremalny wysiłek. Jak ludzie tracili przytomność po przekroczeniu mety lub na trasie. Te opowieści tylko mnie nakręcały i już wtedy myślałem o starcie w maratonie.

Pokonałem swój pierwszy półmaraton w Szczecinie. I choć zająłem 45 miejsce na 258 startujących największą radość sprawiło mi to, że za mną przybiegają o wiele młodsi i często w gorszej kondycji.

Były kolejne starty, różne dystanse, mój pierwszy maraton zbliżał się dużymi krokami. Postanowiłem, że będzie to Maraton Warszawski. Zastanawiałem się nad taktyką. Czy zacząć spokojnie rozkładając siły czy „iść na maxa” i zwolnić jak zabraknie sił? Wybrałem pierwszą opcję i marzyłem, aby uzyskać czas ok. 3 godz. 30 min. Trasę 42 km i 195 m przebiegłem w 2 godz. 58 min. Osiągnąłem ten wynik po niespełna roku treningów. Moi koledzy biegający systematycznie nawet 18 lat nie „złamali” nigdy w swojej karierze 3 godzin. W klubie SZWLA Stargard, w którym jestem zrzeszony, sztuki tej dokonał tylko jeden młodszy o 12 lat kolega. Ale wynik 2 godz. 52 min. jaki uzyskałem w 2007 r. w Poznańskim Maratonie jest do dziś najlepszym wynikiem w biegach maratońskich w powiecie stargardzkim.

W swojej dotychczasowej karierze sportowej przebiegłem w startach około 3500 km, z treningami około 25000 km. W tym roku przebiegłem swój jubileuszowy 35 maraton w Grecji, na historycznej trasie z Maratonu do Aten, związanej z przyniesieniem radosnej wiadomości wysłanej przez dowodzącego wojskami ateńskimi Milcjadesa o odniesionym zwycięstwie nad Persami w bitwie pod Maratonem latem 490 roku p.n.e. Kurierem, który przebiegł trasę z pola bitwy do Aten liczącą około 40 kilometrów był Feidipides. Wysłannik biegł nocą, do Aten przybył nad ranem i padł martwy z wyczerpania.

Na przyszły 2012 rok mam już zaplanowany - oprócz startów w Polsce - start w maratonach w Czeskiej Pradze i jubileuszowy z okazji 100 rocznicy olimpiady w Sztokholmie w Szwecji.